Vazgeçmek yenilmek değil, kendini seçmektir. Şüphe duyduğun, mutsuz olduğun, tahammül ettiğin her şeyi düzeltmeye çalışmadan olduğu gibi bırakma özgürlüğüdür.

İlişkiler hep bırakamamak yüzünden yerinde saymaz mı zaten?

Var gücünle tutunmak, kederi başa sarıp tekrar tekrar yaşamak değil midir?

“Benim layık olduğum hayat bu değil!” diyebilme cesaretini göstermekse hayatının akışını değiştirir. İşte o zaman başkasının pencere kenarlarına renk renk çiçekler dizmeyi bırakıp, kendi bahçeni yaratırsın.

Bunun anlamıysa, kendini sevmektir. Başkalarından onay ve sevgi bekleyerek kimlik kazanmaya çalışmadan, kendi değerini bilmektir. Kendini incitmekten vazgeçmektir.

Ne biri seni sevdiğinde hayatın güzelleşir ne de açması için suladığın çiçeklerin yeşerir. Koşullarının iyileşmesi, insanlara, olaylara bağlı değildir. Sen kendi içsel huzurunu var ettiğin zaman hayatın güzelleşir. Her şey içeride olanın dışarı doğru yansımasıdır.

Öyleyse, başka hayatların pencere kenarlarına renk renk çiçekler dizmenin daha çok sevilmenin, alkışlanmanın, vazgeçilmez olmanın kapılarını açmadığını fark et. Kapılar sadece içeriden açılabilir, unutma!

Sevgiyle ve Işıkla,

Sevgim Çöloğlu